donderdag 23 juli 2015

Kids en Kanker: open, open open moet het zijn!


Dag Blog-Volgers,

We blijven verder op de groene golf surfen.

Vandaag is het wat minder hoog qua energieniveau. Mijn pijntjes van voor de diagnose steken wat de kop op. Is dat Mr Hodgkin die wil aangeven dat hij er nog steeds is? Sinds maandag en tot en met zondag ben ik immers zo goed als medicatievrij (buiten een antibiotica pil om de 2 dagen). Ook in deze cyclus stel ik vast dat op dat moment de herkenbare pijn aan de rug, oksel, borstbeen terugkomt. Het doet me inzien dat na 2 cyclussen het beest natuurlijk nog niet kan verslagen zijn, maar ergens ontgoochelt het ook wat omdat ik had gehoopt het niet meer te voelen. Zo als bewijs dat hij wel al een toontje lager kon zingen: nog aanwezig in mijn lichaam maar wel al niet meer voelbaar voor mij Immers voor ik de pijntjes begonnen zijn was hij er ook al en voelde ik hem niet. Nu, die pijntjes kunnen evengoed een andere oorzaak hebben en vb door de cocktail van medicatie veroorzaakt worden... Ik zal dat eens vragen aan mijn dokter vrijdag.

Nu mijn lichaam terug voldoende witte bloedcellen heeft, mag ik me terug "onder de mensen" begeven. Zelfs al zijn er mensen bij met een verkoudheid of zo dan zal ik dat nu niet zo snel meer oppikken. Dat betekent dat ik deze week wel wat zaken kan meepikken van de vele evenementen die in deze zomerperiode georganiseerd worden. Vanavond mag ik samen met dochter Britt genieten van het paardenspektakel Tagad'art en dat belooft alvast voor ons beiden een energie-gever te worden. We kijken er naar uit!

Ondertussen is Andres zich rot aan het amuseren op een avontuurlijke vakantie ergens in de Oostenrijkse bergen. Het is daar tropisch warm (30-35°) en dat maakt deze actie-vakantie wel nog wat zwaarder, maar mijn zoon is een echte avonturier en samen met veel andere kids klettersteigen, raften, klimmen en klauteren, zwemmen en ravotten is voor hem het van het.

Mijn kinderen, wat zie ik ze graag! Veel mensen vragen me: "En hoe gaan zij daarmee om" "En wat vertel je hen en wat vertel je hen niet?" "En hoe vertel je hen dit dan ?" etc... Ja, Kids en Kanker, het is geen evidentie. Het was ook onze eerste bekommernis na de diagnose. "Open , open , open moet het zijn", zong de onlangs overleden Thé Lau in één van zijn prachtige songs. En dat is exact van in 't begin onze strategie geweest naar de kinderen toe. Dat naast volgende krachtlijnen:

- Benoem het bij naam en draai niet rond de pot.
vb. de woorden, kanker, chemotherapie, kaalheid etc zijn hier geen taboe

- Stel gerust zonder te liegen. 
 vb "De kans is héél groot dat mama hier helemaal van geneest, de dokters gaan daarvan uit en wij ook"

- Geef informatie in schuifjes 
vb. We hebben niet vanaf het eerste moment alles verteld wat wij wisten maar enkel wat voor hen op dat moment relevant was. Als ze vragen stellen geven we bijkomende info of als er plots nood is om die detailinformatie toch mee te geven dan doen we dit

- Vergeet ook niet een vleugje humor toe te voegen.
vb Toen ik mijn haar heb afgeschoren met de tondeuze hebben we daar echt een lachmomentje van gemaakt, of als ik met mijn muts en mijn grote zonnebril wel op een of andere filmster uit Hollywood lijk, dan ga ik daar ook met een big smile op in.

- Laat ruimte voor vragen.
   vb. we vragen regelmatig eens aan de kinderen hoe het gaat, of ze specifieke vragen hebben en herhalen dan dat ze die altijd mogen stellen, dat ze altijd bij ons of bij oma, opa, ... terecht kunnen met hun vragen, bezorgdheden etc..

- Geef veel warmte en liefde
 vb. er wordt extra geknuffeld en op dit moment slaapt er wel bijna elke nacht iemand in onze slaapkamer: ofwel in bed bij Nico als ik in lastige vaarwaters zit of op een matrasje in onze kamer; Britt is ondertussen 12 jaar maar vindt dit nog altijd heerlijk. We profiteren ervan zolang het nog duurt!

Elk op hun manier, elke volgens hun eigen karakter "dealt" op dit moment vrij goed met deze situatie. Ze zien me soms afzien (al zorgen we daar wel wat voor afscherming), ze zien me ook nog lachen en genieten. We doen nog samen iets leuks in de groene dagen. Het feit dat het zomervakantie is en dat die reeds volgeboekt zat met allerlei leuke kampen voor hen, zorgt er ook voor dat ze eigenlijk niet heel lang in de thuissituatie vertoeven op dit moment. Dat helpt natuurlijk wellicht ook. Ik ben trots op mijn 2 kadetten, gewoon om wie ze zijn.

Tot de volgende,

Annick




Geen opmerkingen:

Een reactie posten